Ο εγωισμος ειναι περισσοτερο μια παθηση (παθος) της ψυχης.
Ειναι ευκολο για οποιονδηποτε να καταλαβει, οτι η φυση του ανθρωπου ειναι να ζει σε ομαδες, που τα μελη της συνεργαζονται μεταξυ τους. Το αντιθετο (η απομονωση), αποτελει μαλιστα τιμωρια. Ειναι επισης ευκολο να δει κανεις, οτι οτιδηποτε εχει φτιαχτει για την διευκολυνση της ζωης μας, ειναι αποτελεσμα συνεργασιας (και οχι ανταγωνισμου οπως επικαλουνται καποιοι). Ακομα και στις περιπτωσεις οπου ομαδες ανταγωνιζονται για πετυχουν ενα στοχο, η καλη συνεργασια μεσα στην ομαδα ειναι αυτο που οδηγει στην επιτυχια της ομαδας. Αντιθετα η αναπτυξη του εγωισμου στα μελη μιας ομαδας οδηγει στην διαλυση της. Ο εγωισμος, οταν εμποδιζει την συνεργασια, γινεται εμποδιο στην αναπτυξη του ανθρωπου και αυτη η συνειδητοποιηση οδηγει στην απορριψη του.
Ετσι ο εγωσμος σχετιζεται με αυτη την κατανοηση και ειναι ασχετος με την τοποθετηση στο θεμα του θεου. Πιστοι και αθεοι εχουν περιπου την ιδια πιθανοτητα να ειναι εγωιστες η οχι.
Ο μονος πιθανος συσχετισμος που μπορει να γινει, ειναι επειδη καποιοι για να ακολουθησουν τον δρομο της συνεργασιας, πρεπει να φοβουνται την τιμωρια (απο τον θεο) γιατι ετσι εμαθαν απο τα παιδικα τους χρονια (να φοβουνται τον <πατερα> μεσω της διαπαιδαγωγησης με σκληρη τιμωρια). Θα προσεθετα μαλιστα οτι τετοιου τυπου ανθρωποι γινονται καταναγκαστικα συνεργατικοι κατι που δεν ειναι και το καλυτερο δυνατο. Αυτοι που εμαθαν να παρατηρουν, να καταλαβαινουν και να πραττουν συμφωνα με την λογικη, απορριπτουν τον εγωισμο ειτε ειναι θεοσεβουμενοι (και οχι θεοφοβουμενοι) ειτε αθεοι.
Οσο για την θεση οτι ο αθεος ειναι εγωιστης μονο και μονο επειδη απορριπτει τον θεο, αφου αντικαθιστα τον θεο με τον εαυτο του, εχω να παρατηρησω το εξης, οτι καλο ειναι την σχεση ενος ανθρωπου με τον θεο να μην την κρινουν οι ανθρωποι. Οι ανθρωποι να κρινουν μονο τα ανθρωπινα και ας κοιταξουν επιτελους πως θα βελτιωσουν τις σχεσεις μεταξυ τους γιατρευοντας τον εγωισμο τους.
Υ.Γ. Μην μπερδεψετε τον εγωισμο με την αυτοεκτιμηση και τον αυτοσεβασμο.
Ειναι ευκολο για οποιονδηποτε να καταλαβει, οτι η φυση του ανθρωπου ειναι να ζει σε ομαδες, που τα μελη της συνεργαζονται μεταξυ τους. Το αντιθετο (η απομονωση), αποτελει μαλιστα τιμωρια. Ειναι επισης ευκολο να δει κανεις, οτι οτιδηποτε εχει φτιαχτει για την διευκολυνση της ζωης μας, ειναι αποτελεσμα συνεργασιας (και οχι ανταγωνισμου οπως επικαλουνται καποιοι). Ακομα και στις περιπτωσεις οπου ομαδες ανταγωνιζονται για πετυχουν ενα στοχο, η καλη συνεργασια μεσα στην ομαδα ειναι αυτο που οδηγει στην επιτυχια της ομαδας. Αντιθετα η αναπτυξη του εγωισμου στα μελη μιας ομαδας οδηγει στην διαλυση της. Ο εγωισμος, οταν εμποδιζει την συνεργασια, γινεται εμποδιο στην αναπτυξη του ανθρωπου και αυτη η συνειδητοποιηση οδηγει στην απορριψη του.
Ετσι ο εγωσμος σχετιζεται με αυτη την κατανοηση και ειναι ασχετος με την τοποθετηση στο θεμα του θεου. Πιστοι και αθεοι εχουν περιπου την ιδια πιθανοτητα να ειναι εγωιστες η οχι.
Ο μονος πιθανος συσχετισμος που μπορει να γινει, ειναι επειδη καποιοι για να ακολουθησουν τον δρομο της συνεργασιας, πρεπει να φοβουνται την τιμωρια (απο τον θεο) γιατι ετσι εμαθαν απο τα παιδικα τους χρονια (να φοβουνται τον <πατερα> μεσω της διαπαιδαγωγησης με σκληρη τιμωρια). Θα προσεθετα μαλιστα οτι τετοιου τυπου ανθρωποι γινονται καταναγκαστικα συνεργατικοι κατι που δεν ειναι και το καλυτερο δυνατο. Αυτοι που εμαθαν να παρατηρουν, να καταλαβαινουν και να πραττουν συμφωνα με την λογικη, απορριπτουν τον εγωισμο ειτε ειναι θεοσεβουμενοι (και οχι θεοφοβουμενοι) ειτε αθεοι.
Οσο για την θεση οτι ο αθεος ειναι εγωιστης μονο και μονο επειδη απορριπτει τον θεο, αφου αντικαθιστα τον θεο με τον εαυτο του, εχω να παρατηρησω το εξης, οτι καλο ειναι την σχεση ενος ανθρωπου με τον θεο να μην την κρινουν οι ανθρωποι. Οι ανθρωποι να κρινουν μονο τα ανθρωπινα και ας κοιταξουν επιτελους πως θα βελτιωσουν τις σχεσεις μεταξυ τους γιατρευοντας τον εγωισμο τους.
Υ.Γ. Μην μπερδεψετε τον εγωισμο με την αυτοεκτιμηση και τον αυτοσεβασμο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου